پارچه سیاه افتاد.

همیشه صحنه براش خاموش بود.آسمان و زمین انگار صدائی نداشتند. رنگ ها همیشه مه آلود و دودی بودند.

امّا فریاد چیزی بود که همیشه ازش صحبت می کرد.فریادی که گوش را پاره کند.

همیشه چشم هاش طوری بود که انگار گریه توش خشک شده.

همیشه لب هاش طوری بود که انگار به خودش می خنده.

پارچه سیاه افتاد.نوری که آزار می داد.

انروز تصمیم گرفتیم به کوه برویم.درعرض 3ساعت به فومن رسیدیم.ایستادیم تا استراحتی کنیم.درحین رانندگی،  عکس ها ئی که از دریاچه گرفته بودم را نگاه می کردم.

کم مانده بود تصادف کنم.

رسیدیم .به سمت قلعه راه افتادیم.

داشت تاریک می شد.پله ها رو تند تند بالا می رفتیم تا به قلعه برسیم.وارد قلعه شدیم.من رفتم دستشوئی ولی وقتی برگشتم انجا نبود .

نبود.تمام قلعه را شروع به گشتن کردم.

کجائی؟کجائی؟با توام.کجائی؟

فریاد می زدم .فریادی که گوش را پاره کند.

احساس کردم بالای قلعه دیدمش-تو دلم گفتم :احتمالاً صدامو نمی شنوه-سرعتم را زیاد کردم.پله های داخل قلعه را با سرعت بالا رفتم.فریاد می زدم.فریادی که داشت حنجره ام را پاره می کرد. چه اتفاقی افتاد؟فکر می کنم که پای راستم پیچ خورد.از پلّه به پایین افتادم.

فکر می کردم که کسی اون رو از من دور کرده بود این جاست. هلم داده و افتادم.

پارچه افتاد.از خواب پریدم.

هر قدر بیشتر فریاد می زدم مطمئن می شدم که پیدایش نمی کنم.کاملاً تاریک شده بود.گمش کرده بودم.نمی توانستم انجا بمانم.به سمت ماشین برگشتم.پله ها را پایین می آمدم وخاطرات لحظاتی که با او بودم مرور می شد.

ماشین را روشن کردم.چراغ ها را روشن کردم.دور زدم و راه افتادم.

درآینه دیدمش.پیاده شدم و به سمتش دویدم.انجا نبود.

دوباره راه افتادم .توی روشنی نور ماشین دیدمش.

ایستادم وبه دقت نگاه کردم دوباره نبود.

چشم هام نمی توانست تحمل کند وبغضم ترکید.تا می توانستم گریه کردم.

لب هام نمی خندید حتی به خودم.

راه افتادم و فراموشش کردم.

پارچه افتاد.ازخواب پریدم.چشم هام رو باز کردم و زمزمه کردم:

پرده افتاد

صحنه خاموش

وان نمایش

            که همچون فریبنده خوابی شگفت

دل از من همی برد،پایان گرفت.

ومن

که بازیگرِ نابِ این صحنه بودم

-چون مردِ فسون گشته خواب بند

که چشم از شکستِ فسون برگشاید-

به جای تماشاگران یافتم خویشتن را.